Na dobry początek

Tak siedzę i siedzę i zastanawiam się o czym napisać pierwszą notke, żeby was na wstępnie nie zanudzić. :D Może napisze o czym ten blog będzie, tak dla jasności. A więc generalnie będzie o wszystkim. Pewnie teraz sobie pomyśleliście "pff następny blog typowej nastolatki". A może taki nie będzie? Po części będzie pamiętnikiem, ale postaram się żeby był czymś jeszcze. Czymś wartościowym, czymś gdzie odnajdziecie również cząstkę siebie. A może więcej niż cząstkę? Wszyscy jesteśmy ludźmi, a natura ludzka jest taka sama, niezmienna przez wieki.  Ciężko jest odnaleźć wartości którym będziemy wierni na zawsze. Dorastamy, a więc i nasze poglądy się zmieniają. Lecz trzeba odnaleźć w tym świecie nasze wieczne "ja".  Mi samej zdarza się pogubić. Często przyznam szczerze. A może cały czas błądzę? Mam we krwi popełnianie niektórych błędów miliony razy. Wieczne dylematy, czy dobrze robię? Czy właśnie tak ma być? Albo co mnie czeka? Szukam odpowiedzi w snach jak i w moim sercu, nigdy w rozumie. I to jest chyba największy błąd który popełniam. Jednego jestem pewna, chce być kimś. Ostatnio zaczęłam pisać wiersze, które pokazują mi czego pragnę i co jest dla mnie najważniejsze, chyba dlatego, że płynął z serca. Ten wydaje mi się, że najlepiej pasuje do tej notki:

Kiedyś myślałam, że wiersze to tandeta,

bez przyszłości zgromadzone zawiłości.

Teraz sama je piszę,

bez dbałości o szkolne poprawności.

Z mojego serca wypływają

i na papier się przelewają.

Dłoń zapisuje, a mózg się dziwuje.

Każdy ma być duszy tchnieniem,

serca myśleniem.

Ku dobremu ludzi zwracać,

na dobre nawracać.

 Z wierszy uczcie się życia poprawnego,

przez marzenia wyśnionego.

Znajdujcie w nich siebie,

swojej duszy cząstkę w niebie.

Nie analizujcie ich w szkole,

tylko czytajcie z uwagą i spokojem.

Niech staną się życia przykładem,

nie sprawdzianu następnym tematem.

Nie do końca jestem z niego zadowolona, coś mi w nim nie pasuje. A może cały jest do kitu? 

No nic już jest późno a jutro muszę prędko wstać, a więc dobranoc ;)