Przyjaźń żywi się zaufaniem, jeśli go nie ma maleje, umiera.

Czy ufać jest łatwo? Wydaje mi się, że jest to sprawa indywidualna. Niektórzy ufają po szybkim czasie, a niektórzy potrzebują kogoś dobrze poznać, aby zaufać. A jeszcze inni wcale nie umieją ufać. Jest to spowodowane przeszłością jak i naszymi cechami. Jeśli ktoś choć raz zawiedzie trudno jest zaufać po raz drugi. Ma to również swój skutek w innych znajomościach. Ale są też takie osoby, którym przychodzi to z łatwością, co często przechodzi w naiwność.
Powinno się ufać w miłości i przyjaźni, dać szansę, ale jeśli widzimy, że coś jest nie tak nie można być naiwnym.
Ja raczej staram się ufać ludziom, choć już nie raz się na tym przejechałam i łatwe to już raczej nie jest. Ale teraz mam takiego wspaniałego przyjaciela Andrzeja, któremu jestem w stanie powierzyć bardzo ważne sprawy i wiem, że nie zawiedzie. Jest wyjątkowym przyjacielem. Choć czasem mógłby mnie nie budzić o jakiejś barbarzyńskiej porze ;)
A co z zaufaniem do samego siebie? Wydaje mi się, że im jesteśmy starsi, bardziej doświadczeni jest to coraz łatwiejsze  albo coraz trudniejsze ponieważ z każdym dniem poznajemy samych siebie, wiemy jak zachowamy się w danej sytuacji i do czego jesteśmy zdolni. Ja teraz ufam sobie, że dam radę na egzaminach i chyba aż tak źle mi dzisiaj nie poszło na części humanistycznej, a prawie nic się nie uczyłam, zobaczymy jak pójdzie jeszcze jutro i pojutrze, ale na ogół mam problem z zaufaniem samej sobie, straszne ale prawdziwe.